Kedilerle ilgili bu durumu yeni ögrenmistim:
Normalde sokak kedisi kendini saldirgan köpeklere karsi
koruyabilirmis.
Bu direnci kiran tek sey neymis biliyor musunuz:
Sevgi…
Insanoglu, eger bir sokak kedisinin basini oksar ve ona sefkat
gösterirse kedicik kendisinin koruma altinda oldugunu zanneder ve
sivri tirnaklarini içeri çekermis.
Ve vahsi köpeklerin azgin dislerini girtlaginda veya itlaf
ekiplerinin zehirli etlerini midesinde bulurmus.
* * *
Küçücük bir dokunusta gardi düsen ve ölümcül yaralara açik
hale gelen sarmanlarin kaderinde kendi ask hayatimizin
hülasasini buldum.
Biz de Eros’un sefkatine siginip, sevdalaninca en mahrem
zaaflarimizi ele vermiyor muyuz?
Yillar yili ardina sigindigimiz barikatlarin anahtarini
gönüllü teslim edip, tirnaklarimizi içeri çekmiyor muyuz?
Sevginin bizi kollayacagina, sarip sarmalayacagina dair ön
kabulümüz yüzünden koruma duvarlarimizi gönüllü kaldirip,
yaralarimizi açik hale getirmiyor muyuz?
Sonra ne oluyor?
Sevdamiz en büyük zaafimiza dönüsüyor.
Saçimizi oksayan elin bizi ilelebet kollayacagina inaniyor,
tatli sözlere kaniyoruz. Taklalar atip, cilveler yapiyoruz.
Ve en ummadigimiz anda, en korunaksiz halimizle yakalaniyoruz
askin hoyrat yüzüne…
Sefkatimiz katilimiz oluyor.
* * *
Ders almak mi?
Ne münasebet!..
Daha son ihanetin yarasi kabuk baglamadan, yeni yaralar için
araliyoruz kalbimizin kapilarini…
Zavalli bir kedi yavrusundan farkimiz yok askin karsisinda…
Boynumuzda, kalbimizde pençe pençe darbe izleriyle, her sicak
dokunusta çocukça uysallasip, her hayalkirikliginda “köpek
gibi” pisman olarak, her terkediste aci çekip her dönüste biraz
daha kanayarak, kanayan yerlerimizi kediler gibi dilimizle yalayarak,
“Bir daha asla”larla “Daima”lar arasinda yalpalayarak yara bere
içinde yasiyoruz.
O yüzden “Melek”ler, içe kivrik patilerle gömülüyor.
Ve hayata “Seytan”lar hükmediyor.
* * *
Belki de en iyisi kuyrugu her daim dik tutmaktir…
Sefkate kanmis mefta bir ev kedisi olmaktansa, gardini almis
hayta bir sokak kedisi kalmak daha iyidir.
Can DÜNDAR