Yük de taşısalar, sevgide taşısalar hep hüzün dolularmış aslında…
İlk defa bir trenin ardından baktığımı fark ettim. İçinde sevgimden bir parçayı alıp götürürken uzaklara. Kendimle kaldığımda öyle garip hissettim ki kendimi…
Bir an koşmak istedim, trene ondan daha güçlü olduğumu göstermek için , sonra bunu istesem de yapamayacağımı anladım; yere çakılmış bir türlü hareket edemeyen ayaklarımı görünce…
Önce giden trenin en arka kapısında bana gülümseyen ve yavaş yavaş elini sallayan o insana daldım. Daha sonra kalan yansımalarla avundum saniyelerce. Anladım ki gitme zamanıymış. Çıkış kapısına yöneldiğimde içim yırtılmanın eşiğinde son bir kez kafamı çevirdim. İki insan gördüm birbirine sımsıkı sarılmış. İçim ürperdi nedensiz. Meğer geriye kalan yansımalarımızmış. Hızla uzaklaştım Haydar Paşadan, gerçekle yüzleşmesinler, hep öyle kalsınlar diye;
Bizse yansımalarla…